Ο φωτογράφος ακραίων σπορ Richard Walch δεν διστάζει να κρεμαστεί από ελικόπτερο ή να κατεβεί μια πίστα σκι κάνοντας σλάλομ· έτσι, καταφέρνει να αποτυπώσει πραγματικά ανατριχιαστικές και δυνατές στιγμές. Το πάθος του για τη φωτογραφία ξεκίνησε όταν έκανε σνόουμπορντ με τους φίλους του και παραμένει εξίσου δυνατό από την ηλικία των 16, όταν για πρώτη φορά τυπώθηκε φωτογραφία του σε εφημερίδα.
Εδώ μάς αποκαλύπτει τη δημιουργική του προσέγγιση, την ιστορία που κρύβεται πίσω από την καλύτερη λήψη του, καθώς και πού ψάχνει την έμπνευση.
«Το πάθος μου για τη φωτογραφία εκδηλώθηκε μετά από μια ευτυχή συγκυρία, όταν άλλαξα σχολείο και βρέθηκα σε ένα σχολείο με επαγγελματικό σκοτεινό θάλαμο. Περνούσα πολλές ώρες εκεί, το οποίο δεν ήταν ό,τι καλύτερο για τους βαθμούς μου, αλλά ήταν πολύ καλό για τις φωτογραφικές μου ικανότητες. Ξεκίνησα με μια Canon EOS-1N και ύστερα πέρασα στην Canon EOS-1D X Mark II. Συγχρόνως, περνούσα όλα μου τα Σαββατοκύριακα στα βουνά κάνοντας σνόουμπορντ. Το αρχικό μου σχέδιο ήταν να γίνω επαγγελματίας αθλητής σνόουμπορντ, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν αρκετά καλός. Οπότε σκέφτηκα 'Εντάξει, δεν γίνεται να βρω χορηγούς, θα δοκιμάσω να πάρω τη φωτογραφική μου μηχανή και να φωτογραφίσω τους φίλους μου που είναι πολύ καλοί'.»
«Το παν είναι να οργανωθείς και να προετοιμαστείς για τη λήψη. Ποτέ δεν παρακολούθησα μαθήματα φωτογραφίας, απλώς έκανα όλα τα λάθη που μπορεί να φανταστεί κανείς, αλλά προσπαθούσα να τα κάνω μόνο μία φορά. Μία από τις δυσκολότερες στιγμές της μαθησιακής πορείας μου ήταν όταν πήγα στο Γουίσλερ του Καναδά, αφού τέλειωσα το σχολείο. Φωτογράφιζα για μια εβδομάδα με φιλμ, πήγα σε ένα εργαστήριο στο Βανκούβερ και άφησα 10 φιλμ στον πάγκο· όταν τα πήρα πίσω, είχαν όλα υποέκθεση κατά τρία στοπ, επειδή κατά λάθος είχα ρυθμίσει τη μηχανή στο -3. Όλες εκείνες οι υπέροχες φωτογραφίες πήγαν χαμένες, επειδή ήταν υπερβολικά σκοτεινές κατά τρία στοπ. Με το αναλογικό φιλμ, δεν υπάρχει τρόπος να διορθώσεις το πρόβλημα. Δεν το ξανακάνεις ποτέ.»
«Προσέχω πολύ πώς θα φτάσω εκεί που χρειάζεται, πώς θα παραμείνω ασφαλής, πώς θα προετοιμαστώ για τη λήψη. Πρέπει να προσέχεις όταν δουλεύεις σε εξωτερικούς χώρους ή στα βουνά, ή ακόμα κι όταν βγάζεις σέλφι. Να είστε προσεκτικοί, να προσέχετε τι κάνετε και, έπειτα, σηκώστε τη μηχανή και τραβήξτε τη φωτογραφία.»
«Από τότε που ξεκίνησα να φωτογραφίζω χειμερινά αθλήματα και σνόουμπορντ, το όνειρό μου ήταν να πάω στην Αλάσκα. Αλλά δεν πας έτσι απλά στην Αλάσκα, πρέπει να είσαι μέρος μιας πειθαρχημένης ομάδας. Εγώ πήγα με τους κορυφαίους σκιέρ της Ευρώπης, την ομάδα που ονομάζεται ‘Legs of Steel’. Πήγαμε για σκι με ελικόπτερο στο Χέινς, το καλύτερο μέρος στην Αλάσκα για free ride. Το χιόνι κολλάει στις κατακόρυφες πλαγιές [φαίνεται στην παρακάτω εικόνα] και έτσι μπορείς να κατεβείς την πιο απότομη πίστα του κόσμου. Η πίεση είναι τρομερά μεγάλη, επειδή οι αθλητές επενδύουν περίπου 10.000€ έως 15.000 € για να κάνουν ίσως έξι έως δέκα διαδρομές, οπότε όταν είσαι στο ελικόπτερο και τραβάς με ανοιχτή πόρτα, πρέπει να είσαι σίγουρος ότι κάνεις τις σωστές λήψεις. Τελικά πήγε καλά – όλοι έκαναν τις φιγούρες τους και κανείς δεν έπαθε τίποτα.»